In dit charmante stuk worden we begroet door een heldere en vrolijke scène die een sereen moment tussen een moeder en haar kind vastlegt. De vrouw, elegant gekleed in een vloeiende witte jurk, belichaamt gratie en kalmte terwijl ze een waaier vasthoudt; haar zachte blik lijkt verloren in gedachten of in een zachte contemplatie terwijl ze naar haar zoon kijkt. De kleine jongen, speels gekleed in een blauwe outfit, ligt comfortabel op het gras, belichamend de zorgeloze geest van de kindertijd. Hij lijkt ontspannen, misschien gefascineerd door de levendige haan in de buurt—een charmant element dat vitaliteit en leven aan de compositie toevoegt.

Het kleurenpalet is opvallend maar zacht: de weelderige groene tinten van de tuin contrasteren prachtig met het wit van de jurk van de vrouw en de pastelkleuren van de kledij van het kind. De penseelstreken zijn fris en vloeiend, typisch voor de impressionistische stijl, die leven in het doek blaast met een gevoel van beweging—een briesje laat de bladeren ritselen en het zonlicht danst op hun figuren. Het schilderij trekt de kijker naar een moment van warmte en genegenheid en nodigt uit tot reflectie over de schoonheid van familiaire liefde in het dagelijks leven.