W tym hipnotyzującym dziele syrenka o długich włosach siedzi w milczeniu na skalistym brzegu, jej sylwetka pięknie uchwycona w profilu. Owinięta w iryzującym ogonie, który odbija odcienie niebieskiego i srebra, jej ciało lśni na tle wzburzonego morza, które uderza o ostre klify. Skały dookoła niej, pokryte wodorostami i mokre od oceanu, otaczają jej delikatną postać mistyczną aurą. Ona delikatnie odgarnia kosmyki swoich włosów, zdaje się zatracona w myśli, jakby rozważała jakiś głęboki sekret głębin. Obok niej znajduje się skromna muszla z lśniącymi perłami, sugerująca połączenie zarówno z lądem, jak i morzem, mieszankę piękna i pragnienia.

Paleta kolorów w tym dziele jest bogata i ewokacyjna; głębokie niebieskie odcienie morza przyciągają uwagę, podczas gdy jasne białe fale rozbijają się na niemal eterycznym brzegu. Waterhouse używa miękkich pociągnięć pędzlem, aby stworzyć hipnotyzujący rytm, który przenika całą kompozycję. Wpływ emocjonalny jest odczuwalny, ponieważ widz może niemal usłyszeć echa fal i poczuć delikatny powiew w okołsyreny — jej postura mówi o smutku i nostalgii. Historycznie to dzieło odzwierciedla fascynację epoki mitami i legendami, splatając zarówno artystyczny wyraz, jak i romantyczne idee piękna z innego świata. Talenty Waterhouse'a do tworzenia intymnych połączeń między widzem a przedmiotem sprawiają, że to dzieło nie jest tylko wizualną ucztą, lecz także ponadczasowym badaniem pragnienia czegoś, co jest tuż poza zasięgiem.