Een meditatie over schoonheid en verlangen, het kunstwerk boeit kijkers met zijn betoverende maar melancholische sfeer. Hier, genesteld binnen een idyllische natuurlijke setting, lokt een nimf de sterfelijke Hylas, die vredig naast een rustige beek ligt. Omgeven door weelderige struiken en bomen, zijn hun lichamen betrokken in een delicate dans van uitnodiging en terugtrekking; deze visuele interactie roept een gevoel van verlangen op—zowel naar de vluchtige vreugde van het moment als naar de gevaarlijke aantrekkingskracht van het onbekende. De blik van de nimf is gevuld met een rijke hunkering, die duidt op de diepere gevolgen van verlangen, terwijl zij Hylas lijkt uit te nodigen om zich bij haar aan te sluiten in een rijk van eeuwige betovering.

De kunstenaar maakt gebruik van een etherisch kleurenpalet—rijke aardetinten van groen, bruin en zachte crèmekleuren smelten naadloos samen in een samenhangende visie van natuurlijke schoonheid. Het warme, stralende licht filtert door de bladeren en creëert een andere sfeer die het gevoel van intimiteit in deze afgelegen open plek versterkt. Waterhouse's meesterlijke techniek stelt de interactie tussen schaduw en licht in staat om leven in het loof te blazen, en nodigt de kijker uit om deel uit te maken van dit boeiende verhaal. De emotionele impact van het stuk blijft lang hangen nadat men de plaats heeft verlaten; het herinnert ons aan de kwetsbaarheid van schoonheid en de complexiteit van verlangen, en fungeert als een levendige vignet van de Griekse mythologie waarin de liefde vaak gevaarlijk dicht bij de rand van de ondergang danst.