Σε αυτό το συγκινητικό έργο, μια μοναχική φιγούρα κάθεται με χάρη σε έναν πέτρινο πάγκο, ντυμένη με ρευστά ενδύματα που κρέμονται κομψά μέχρι το πάτωμα. Η αιθέρια ποιότητα του ενδύματός της, που βυθισμένο σε απαλές αποχρώσεις του λευκού και του αχάτη, αντιπαραβάλλεται όμορφα με τη ζεστή, απαλής μπεζ τοιχογραφία πίσω της. Κρατά ένα φτερό παγωνιού, ένα αξεσουάρ που προσθέτει γοητεία και ίντριγκα, προκαλώντας ένα αίσθημα νοσταλγίας και ατομικότητας.

Η σύνθεση καθοδηγεί ήπια το βλέμμα προς το θέμα, του οποίου η μυστηριώδης συμπεριφορά υποδεικνύει μια αφήγηση ήρεμης περισυλλογής ή ίσως νοσταλγικές ονειροπολήσεις—μια εξαιρετική σύνθεση μεταξύ της ήρεμης στάσης της και του φάντασματος του λευκού τοίχου που την αγκαλιάζει. Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς, ειδικά γύρω από τις περιφέρειες των ρούχων της και του φτερού, δημιουργεί μια λεπτή αλληλεπίδραση που ενισχύει τη συναισθηματική αντήχηση της σκηνής. Η δεξιοτεχνία του Waterhouse στη χρήση του χρώματος είναι προφανής—χρησιμοποιεί μια παλέτα που χτυπά με απαλά μπλε και γήινες αποχρώσεις, ψιθυρίζοντας μυστικά αρχαιότητας και τέχνης, ενώ προσκαλεί τους θεατές να χαθούν στη νοσταλγική πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει.