Bu çarpıcı eserde, yalnız bir figür anatomiyi çalışıyor gibi görünüyor, yaşam ve ölümün karmaşık sırlarını parçalarına ayırıyor. Yüzü kasıtlı olarak belirsizleşmiş olan kişinin karanlık silueti, bilgi arayışına bir anonimlik duygusu katıyor; izleyici, onların düşünce dünyasına çekiliyor. Önlerinde, iki iskelet var - biri acı veren bir gerçekçilik sergilerken, diğeri sarı ve kahverengi tonlarında örtülü, zamanla aşınmış birer kalıntı izlenimi veriyor. Daha açık bir arka plan, pencereden gelen hafif bir parıltıyı öneriyor ve sahneyi yumuşak bir şekilde aydınlatarak figürün koyu giysileriyle güzel bir tezat oluşturuyor. Edvard Munch'ın buradaki renk kullanımı özellikle etkileyici; pastel tonlar, nesnenin etrafında dönerken, izleyenlerin zihninde uzun süre kalacak bir hayal ortamı yaratıyor.

Bu kompozisyon, anatomiyi öğrenme eyleminin taşıdığı duygusal yükü ima ediyor. Bilimsel araştırmayı, neredeyse meditasyona dönük bir içe dönüş kalitesiyle dengeleyerek, kaotik fırça çalışmaları, resmi duyguyla dolduruyor ve yapısal öğelerin düzeni, izleyiciyi bu sessiz ölüm keşfine katılmaya davet ediyor. İnsani kırılganlığımıza bir hatırlatıcıyken, anlayış arayışını kutluyor. Tarihsel bağlam, bu esere ek anlam katıyor; tıbbın ilerlemeleri ve varoluş felsefesi ile zengin bir çağda yaratılmış olan bu parça, bilimsel alandaki ilerleme ile insanlığı rahatsız eden kalıcı sorular arasında bir gerilim yaratıyor. Munch, bu temaları ustalıkla harmanlayarak, nihayetinde izleyiciyi düşünmeye tabi tutarak, bizi yaşam, ölüm ve bilgi arayışı ile olan ilişkimize dair düşünmeye teşvik ediyor.