Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, μια μοναχική φιγούρα είναι απορροφημένη στη μελέτη της ανατομίας, φαινομενικά αναλύοντας τα περίπλοκα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Η σκοτεινή σιλουέτα του ατόμου, του οποίου το πρόσωπο είναι σκόπιμα θολό, προσθέτει μια αίσθηση ανωνυμίας στην αναζήτηση της γνώσης. Ο θεατής είναι έλκυσμένος στον κόσμο των σκέψεων τους. Δύο κρανία απλώνονται μπροστά τους - το ένα αποτυπώνει έναν συγκινητικό ρεαλισμό ενώ το άλλο είναι καλυμμένο σε τόνους ώχρας και καφέ, δίνοντας την εντύπωση αρχαίων κειμηλίων που μιλούν για μια βαθύτερη ιστορία. Το φωτεινότερο φόντο υποδηλώνει μια ήπια λάμψη προερχόμενη από το παράθυρο, φωτίζοντας απαλά την σκηνή, η οποία συνδυάζεται όμορφα με τα σκούρα ρούχα του χαρακτήρα. Η χρήση χρώματος από τον Edvard Munch εδώ είναι ιδιαίτερα υποβλητική, με παστέλ αποχρώσεις που περιστρέφονται γύρω από το υποκείμενο, δημιουργώντας μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα που παραμένει στο μυαλό πολύ καιρό μετά την παρατήρηση.

Αυτή η σύνθεση υποδηλώνει το συναισθηματικό βάρος που συνοδεύει την πράξη της μελέτης της ανατομίας. Ισορροπεί την επιστημονική έρευνα με μια εσωστρεφή ποιότητα που φαίνεται σχεδόν διαλογιστική. Οι χαοτικές πινελιές προσδίδουν συναισθηματική ένταση στη ζωγραφική καθώς η δομική διάταξη των στοιχείων προσκαλεί το κοινό να γίνει μέρος αυτής της ήσυχης εξερεύνησης της θνητότητας. Υπογραμμίζει την ανθρώπινη ευθραυστότητα καθώς γιορτάζει την αναζήτηση της κατανόησης. Το ιστορικό πλαίσιο προσθέτει επιπλέον στρώματα ουσίας; δημιουργημένο σε μια εποχή πλούσια σε ιατρικές προόδους και υπαρξιακή φιλοσοφία, αυτό το κομμάτι ενσωματώνει την ένταση μεταξύ της προόδου στον επιστημονικό τομέα και των αιώνιων ερωτήσεων για την ύπαρξη που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Ο Munch έχει επιδέξια αναμίξει αυτά τα θέματα, τελικά αφήνοντας το κοινό να αναστοχαστεί, προτρέποντάς μας να αναλογιστούμε τη σχέση μας με τη ζωή, τον θάνατο και την αναζήτηση της γνώσης.