In dit opvallende kunstwerk is een eenzame figuur diep ondergedompeld in de studie van anatomie, schijnbaar bezig met het dissecteren van de intrigerende mysteries van leven en dood. De donkere silhouet van de persoon, wiens gezicht opzettelijk is vervaagd, voegt een gevoel van anonimiteit toe aan de zoektocht naar kennis; de kijker wordt in hun wereld van reflectie getrokken. Voor hen liggen twee schedels - de ene vertoont een aangrijpende realiteit terwijl de andere omhuld is in oker- en bruine tinten, een indruk van door de tijd versleten relikwieën die een diepere geschiedenis vertellen. De lichtere achtergrond geeft een subtiele gloed van het raam aan, dat zachtjes de scène verlicht, wat prachtig speelt met de donkere kleding van de figuur. Edvard Munch's kleurgebruik hier is bijzonder aangrijpend, met pastelkleuren die om het onderwerp draaien, waardoor een dromerige sfeer ontstaat die langdurig in het geheugen blijft.

Deze compositie suggereert de emotionele last die de handeling van anatomie-studie met zich meebrengt. Het balanceert wetenschappelijk onderzoek met een introspectieve kwaliteit die bijna meditatief aanvoelt. De chaotische penseelstreken geven de schilderkunst emotie terwijl de structurele opstelling van elementen het publiek uitnodigt om deel uit te maken van deze stille verkenning van sterfelijkheid. Het dient als een herinnering aan onze menselijke kwetsbaarheid terwijl het de zoektocht naar begrip viert. De historische context voegt extra lagen van betekenis toe; gemaakt in een tijd rijk aan medische vooruitgang en existentiële filosofie belichaamt dit stuk de spanning tussen vooruitgang in het wetenschappelijke domein en de eeuwige vragen over het bestaan die de mensheid kwellen. Munch heeft deze thema's meesterlijk verweven en laat het publiek uiteindelijk nadenken, ons aansporend om onze eigen relatie met leven, dood en de zoektocht naar kennis te heroverwegen.