W tym głębokim dziele artysta uchwycił istotę pracy wiejskiej kobiety, która pochyla się nad prostą miską, jej plecy lekko pochylone pod ciężarem zarówno fizycznej pracy, jak i obciążeń życia. Styl węgla i tuszu tworzy wpływający kontrast między ciemnością a światłem, podkreślając tekstury jej odzieży i otoczenia. Ekspresyjność van Gogha odczuwalna jest w dynamicznych liniach—odzwierciedlenie wytężonej pracy kobiety i jej determinacji na tle suszonych ubrań, co dodaje element kontrastowy do sceny, która w przeciwnym razie byłaby ciężka. Druga postać w cieniu, być może inna pracownica, sugeruje uczucie wspólnoty wśród kobiet, choć ich twarze są zasłonięte, pozostawiając widza do zastanowienia się nad wspólną samotnością w trudnej pracy.

Paleta kolorów pozostaje monochromatyczna, wywołując uczucie powagi, które pasuje do trudnych żyć wieśniaków z końca XIX wieku. Szersze pociągnięcia pędzla obramowują wiejską kobietę, prawie separując ją od jej pracy, podczas gdy nikłe kontury drzew i ogrodzeń pomagają kierować wzrok widza przez całą kompozycję. Przypomina to okno w trudne, ale uczciwe życie klasy robotniczej, dając nam wgląd w ich walki i siłę. Malarstwo stworzone w czasach przejściowych w Europie, to dzieło nie tylko uchwyca intymne szczegóły dnia jednej kobiety, lecz także ucieleśnia szersze ludzkie doświadczenie pracy i wytrwałości w rozwijającym się krajobrazie przemysłowym.