Ta obrazowa dzieło eksploruje wyraźny kontrast między bogactwem a biedą; z jednej strony widzimy opulentną komnatę oświetloną ciepłymi tonami, podkreśloną bogatymi tkaninami i elementami dekoracyjnymi. Luksusowa postać leży, ubrana w wspaniałe szaty, uosabiając szczyty dostatku. W jej otoczeniu znajdują się służący i pawie rozpościerające pióra w tle, podkreślające atmosferę rozpusty. Jednak ta scena jest zestawiona z wyraźnym nieszczęściem; na pierwszym planie, żebrak, brudny i wychudzony, z rozczochranymi włosami i podartym ubraniem, siedzi pośród psów, które zdają się szukać jedzenia wokół niego. Emocjonalny ciężar dzieła jest namacalny, zapraszając widzów do przemyślenia przedstawionych nierówności społecznych.

Mistrzostwo Surikowa w wykorzystaniu światła i cienia przynosi dramatyczną głębię scenie. Bogata paleta kolorów, składająca się z bursztynu, złota i ciemniejszych ziemistych tonów, kontrastuje wyraźnie z przygasłymi odcieniami postaci żebraka, zakotwiczając widza w surowej rzeczywistości. Ta warstwowość tekstur — od luksusowych tkanin bogatych wnętrz do nierównego gruntu, na którym siedzi żebrak — jeszcze bardziej amplifikuje emocjonalny wpływ. Dzieło to nie tylko przedstawia narracyjny moment, ale również służy jako komentarz do surowych nierówności społecznych XIX wieku, czyniąc je znaczącą częścią historii sztuki, która rezonuje z współczesnymi dyskusjami na temat bogactwa i współczucia.