Przed nami rozwija się surowe przedstawienie, dogłębna osobista eksploracja cierpienia i rozpaczy. Postać leży w łóżku, pochłonięta niewidzialnym udręczeniem, które staje się boleśnie realne dzięki obrazom. Kompozycja jest niepokojąca; drewniany przyrząd, przypominający urządzenie do karmienia, wisi nad głową, pozornie wpychając substancję do otwartych ust postaci. Ten groteskowy szczegół natychmiast przywołuje poczucie bezradności, wymuszonej konsumpcji, która symbolizuje fizyczny i emocjonalny stan artysty. Spojrzenie artysty jest bezpośrednie, niezachwiane i jesteśmy wciągnięci w tę intymną i wrażliwą chwilę.