Ta fascynująca praca przedstawia kobietę widzianą od tyłu, która poprawia swoją zwiewną suknię z delikatnym poczuciem ruchu i gracji. Wykonana węglem i kredą, postać ożywa dzięki połączeniu miękkich cieni i pewnych linii, które nadają tkaninie lekkość, podczas gdy kontury jej pleców i ramion emanują cichą siłą. Subtelna gra kolorów ochry, bieli i grafitu oddaje światło i cień w intymnym wnętrzu, podkreślona przez ledwie widoczny szkic kinkietu. Kompozycja jest prosta, a jednocześnie uderzająca — postać zajmuje większość pionowej przestrzeni, a rytmiczne linie tła nadają dziełu niemal muzyczną energię.

Praca ta jest pięknym przykładem technik rysunkowych z przełomu XIX i XX wieku, gdzie płynność i spontaniczność były ważniejsze niż drobiazgowe wykończenie. Widać tu emocjonalną głębię — zatrzymany w czasie prywatny moment wywołujący uczucia oczekiwania, wrażliwości i cichej troski o siebie. Mistrzowskie połączenie obserwacji i sugestii zaprasza widza do intymnego, niemal szeptanego spotkania, a podpis na dole świadczy o biegłości w oddawaniu gestu i formy. Historycznie dzieło wpisuje się w tradycję uchwytywania ulotnych chwil, wynosząc codzienność do rangi poetyckiej i ponadczasowej.