Αυτή η εκφραστική ζωγραφιά εξερευνά την οξεία αντίθεση μεταξύ πλούτου και φτώχειας. Από τη μία πλευρά, βλέπουμε ένα πολυτελές δωμάτιο που λούζεται σε ζεστούς τόνους και επισημαίνεται με πλούσια υφάσματα και διακοσμητικά στοιχεία. Μια πολυτελής φιγούρα ξεκουράζεται, ντυμένη με λαμπερά ενδύματα, ενσαρκώνοντας την κορυφή της αφθονίας. Γύρω της βρίσκονται υπηρέτες με φτερωτούς παγωνιές στο φόντο, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα του πλούτου. Ωστόσο, αυτή η σκηνή αντιπαρατίθεται με έναν έντονο μισητό πόνο· στο προσκήνιο, ένας ζητιάνος, ατημέλητος και εξαντλημένος, με μαλλιά ανακατεμένα και ρούχα τσακισμένα, κάθεται περιτριγυρισμένος από σκύλους που φαίνεται να ψάχνουν γύρω του. Το συναισθηματικό βάρος του κομματιού είναι απτό, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν τις κοινωνικές ανισότητες που απεικονίζονται.

Η τέχνη του Surikov στη χρήση φωτός και σκιάς προσθέτει μια δραματική βάθος στην σκηνή. Η πλούσια παλέτα χρωμάτων, που αποτελείται από κεχριμπάρι, χρυσό και σκοτεινότερους γήινους τόνους, έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις θαμπές αποχρώσεις της φιγούρας του ζητιάνου, εδραιώνοντας τον θεατή σε μια σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η στρώση υφών — από τα πολυτελή υφάσματα του πλούσιου περιβάλλοντος έως την ανώμαλη γη όπου κάθεται ο ζητιάνος — εντείνει ακόμη περισσότερο την συναισθηματική επιρροή. Το έργο δεν εκπροσωπεί μόνο μια αφηγηματική στιγμή, αλλά λειτουργεί επίσης ως σχόλιο για τις σοβαρές ανισότητες της 19ου αιώνα κοινωνίας, καθιστώντας το ένα σημαντικό κομμάτι στην ιστορία τέχνης που αντηχεί με σύγχρονες συζητήσεις για τον πλούτο και τη συμπόνια.