Omgeven door een wereld van gedempte kleuren en boeiende uitdrukkingen, presenteert het werk een indringende visie van arbeiders die door de pure witte sneeuw navigeren. De figuren steken duidelijk af, en roepen een gevoel van gemeenschappelijke veerkracht op; hun door de tijd en het werk getekende gezichten trekken de blik van de kijker aan. Elke man lijkt te ademen met een bijna tastbare levenskracht—spieren gespannen en klaar voor hun taak. Het kleurenpalet, gedomineerd door koude blauwtinten en gedempte aardetinten, creëert een koude atmosfeer die resoneert met het winterlandschap, en het emotionele gewicht van hun werk versterkt. Het is alsof de essentie van de hardheid van de sneeuw ook in hun eigen wezen doordringt.

De compositie is georganiseerd maar dynamisch, met de figuren op de voorgrond geplaatst op een manier die de kijker uitnodigt om de scène binnen te gaan. Het gebruik van gedurfde, expressieve penseelstreken draagt bij aan spanning en beweging—alsof de sneeuw om hen heen draait. Deze weergave van arbeid overstijgt de loutere activiteit; ze vangt de essentie van strijd, broederschap en menselijke volharding tegenover de meedogenloze elementen van de natuur. Dit stuk weerspiegelt niet alleen de meesterschap van Munch in vorm en kleur, maar dient ook als een krachtige commentaar op sociale rollen en de menselijke toestand aan het begin van de 20e eeuw—een periode die gekenmerkt wordt door snelle verandering en industriële evolutie. Elke penseelstreek fluistert verhalen van weerstand en gedeelde menselijke ervaring, en dringt de kijker aan om na te denken over hun eigen verbinding met arbeid, strijd en de schoonheid die binnen deze uitdagingen te vinden is.