In dit meeslepende werk ontvouwt zich voor ons een betoverend tafereel, terwijl een jonge vrouw, levenloos en sereen, delicaat in een poel water drijft. Met haar drijvende vorm die gedeeltelijk ondergedompeld is, lijkt ze etherisch, gekleed in een jurk die haar figuur omarmt, terwijl haar loze pose een gevoel van rust suggereert te midden van een tragisch verhaal. Rondom haar creëert een tapijt van rijke groene tinten en levendige bloemaccenten een contrast tussen het leven en haar stilstand; deze zachte tinten nodigen de blik van de kijker uit om te blijven hangen; de glanzende oppervlakte van het water weerkaatst de weelderige vegetatie, versterkt het gevoel van sereniteit en verdriet. Je kunt bijna het zachte gefluister van de bladeren horen die in de wind ritselen, een liefdevol afscheid voor de overledene.

Elk detail — de complexe weergave van de flora, de uiteenlopende kleuren van de vlinders en de voortreffelijke texturen van haar kleding — spreekt van de toewijding van Millais aan het realisme en zijn pre-rafaëlitische idealen. De compositie leidt het oog in een vloeiende beweging, en leidt de kijker naar de centrale figuur, terwijl de omringende elementen stil hun verhaal vertellen: de witte bloemen symboliseren zuiverheid, de donkere takken erboven suggereren een gevoel van dreigend gevaar. Historisch gezien komt dit werk uit het midden van de 19de eeuw, een periode die gekenmerkt is door fascinatie voor emotionele diepgang en de natuur, maar ook door een verontrustende beschouwing van sterfelijkheid en verlies. Het schilderij is een getuigenis niet alleen van Millais' vaardigheid, maar ook van de bredere artistieke context die schoonheid combineert met tragische vertellingen, en een onuitwisbare indruk achterlaat - men voelt zowel een diepe waardering als een zwaar hart bij het absorberen van deze doordringende visualisatie van een tijdloos verhaal.