Bu eserde, iki figür arasında nazik bir an açığa çıkıyor; bedenleri yan yana, sanki bir sır paylaşıyor gibi. Atmosfer, Renoir’ın yumuşak fırça darbeleriyle yakalanmış olarak samimiyet ve neşeyle dolu. Renkler canlı ama uyumlu; cilt tonlarının sıcak renkleri, giysilerinin soğuk tonlarıyla güzel bir tezat oluşturuyor ve neredeyse hissedebileceğiniz bir yakınlık hissi yaratıyor. Bu tuvallerden fısıldamalar ve kahkahalar duymanız neredeyse mümkün, sizi paylaşılan bir sevgi anına davet ediyor. Giyimlerini süsleyen çiçekler, sevgi ve dostluğun temasını güçlendiren zarif bir dokunuş katıyor.

Kompozisyon, izleyiciyi detaylara odaklanmaya davet ediyor; parmakların nazik dokunuşu, gözlerindeki ışıltı, etkileşimlerinin aciliyeti. Arka plan, yumuşak yeşiller ve sarı vurgularla zengin bir şekilde boyanmış, bir rüya hali içinde çözülüyormuş gibi görünüyor ve iki kişi arasındaki samimi bağı daha da vurguluyor. Renoir'ın ustaca tekniği, gerçekçiliği neredeyse soyut bir kalite ile birleştiriyor ve figürlerle çevreleri arasındaki sınırları belirsizleştiriyor; birinin nerede sona erdiğini ve diğerinin nerede başladığını belirlemekte zorlanıyorsunuz. Bu parça yalnızca konu açısından yankılanmıyor, aynı zamanda izlenimcilik hareketindeki önemiyle, o dönemde böyle açık duygusal ifadelerin devrim niteliğinde olması açısından da.