Bu etkileyici eserde izleyici, doğada yakalanmış huzurlu bir an ile çekilir ve dinlenen bir inek betimlenir. İneğin rahat bir şekilde oturduğu basit kompozisyon, huzur hissi yaratır. Kalın ve ifadesel fırça darbeleri, hayvanın tüylerinin dokusunu ve yumuşak zeminlerin konturlarını önermektedir; neredeyse uzanıp sahnedeki sıcak güneşi hissedebilirmişiz gibi hissettiriyor.

Renk paleti soluk ama uyumlu, yumuşak yeşil ve toprak kahverenginin hakim olduğu bir yapıya sahip. Bu renkler pastoral bir manzarayı çağrıştırmakta ve huzurlu bir kırsal atmosferle yankılanmaktadır. İneğin tasvirinde duygusal bir sıcaklık var—uzaklara bakarken ya da huzur içinde dinlenirken, içsel bir sakinlik iletiyor. Bu eser, 1930'ların Avrupa tarihsel bağlamından doğmakta ve önemli sosyal değişimlerin gerçekleştiği bir dönemdir; böyle bir samimi anı yakalamak, belki de daha basit ve bağlı bir yaşam özlemini ifade eder ve Amiet'nin doğayla olan bağını vurgular.