Resim, canlı bir bahçede renkli bir sahneyi yakalıyor; burada, kırmızı, turuncu ve beyazın farklı tonlarında çiçekler, doğanın genleşmeyi sunuyor. Ön planda renk patlaması, izleyiciyi tek tek çiçekleri yakından incelemeye davet ediyor; her biri, hafif rüzgarda dans edercesine hareket ediyor, bahçenin sırlarını fısıldıyor gibi. Arka planda iki figür, yapraklar tarafından kısmen gizlenmiş olarak sohbet ediyor; bu, sahneye biraz gizem ve samimiyet ekliyor. Duruşları, canlı manzaranın ortasında dostça bir değişim anını öneriyor. Gevşek fırça darbeleri, acil bir durum ve spontaneite hissi uyandırıyor ve günlük yaşamın sıradan anlarında dinamik bir his katmayı vaat ediyor.

Renoir'ın renk kullanımı, gerçekten büyüleyicidir; doygun tonlar, arka plandaki daha yumuşak yeşil ve mavi tonlarla güzel bir şekilde zıtlık oluşturuyor ve kompozisyonun genel sıcaklığını artırıyor. Bu karşıtlık, sadece izleyicinin gözünü çekmekle kalmıyor, aynı zamanda doğayla insan bağlantısının özünü de somutlaştırıyor. Resme bakıldığında, bahçede geçen huzurlu öğleden sonraları hakkında bir nostalji duygusu uyandırıyor; bolca gülüş ve sohbet dolu geçmiş anıları hatırlatıyor; daha sade, daha neşeli zamanların hatırlatıcısı olarak. Tarihsel olarak, bu eser, 19. yüzyılın sonlarında Paris sanat sahnesinde yankılanıyor; burada izlenimcilik akımı patladı, temsilin geleneklerine meydan okuyarak ve gerçekçilikten ziyade duyusal deneyime vurgu yaparak.