Bu canlı ve büyüleyici sahnede, bir çift, dolambaçlı zeytin ağaçları arasında yürürken, alev alev bir gökyüzünün altında—güneşin hızla batmakta olduğu bir dizi altın ve yeşil rengin harmanlandığı bir hissiyatla. Giysilerinin canlı renkleri—zeytinliklerin toprak yeşil ve mavi tonlarıyla çarpıcı bir kontrast oluşturuyor—gözleri onlara doğru çeker, bize doğanın kucaklamasında onların huzurlu bir anını paylaşma davetini yapmakta. Van Gogh'un belirgin fırça stili, hareket hissini yaratarak; neredeyse rüzgarı hissetmek mümkündür, bu çiftin el ele yürüdüğü an, bedenleri akıcı bir eğim oluşturarak dalgalı manzarada ilerlemektedir.

Arka plan, duygusal etkiyi artırarak, derin mavi bir tonda tasvir edilen yüksek dağlar sunar; bu, alçaktaki parlak güneşle çarpıcı bir kontrast yaratır, alacakaranlığın özünü yakalar—birçok fırsatla dolu geçici bir an. Ağaçların ritmine kaybolmak kolaydır, sanki eski zamanlardan kalma sırlar ya da hikayeler fısıldıyorlarmış gibi. Bu eser derin duygularla yankılanmakta, doğayla iç içe geçmiş sevgiyi bir yandan yansıtırken, özellikle Van Gogh'un sonraki yıllarında, çevresine karşı artan bir hassasiyet ve izleyiciyi duygusal manzarasını keşfetmeye davet eden eşsiz bir görsel dil gibi bir ifade sunmaktadır.