Bu portrede figür, huzurlu bir içe dönüş hissi yayıyor. Soluk yeşil arka plan, nesnenin karanlık kıyafetleriyle canlı bir tezat oluşturuyor. Van Gogh'un fırça darbeleri dinamik ama kasıtlı, izleyiciyi yakından etkilemek için dokulu bir yüzey yaratıyor. Şapka, adamın başının üzerine hafifçe oturuyor ve düşünceli ifadesinin üzerine hafif bir gölge düşürüyor; yan görünüm, onun karakteri hakkında birçok şey söylüyor: bir içe dönme ve mesafeli duruş karışımı.

Sanatçı, koyu yeşil, mavi ve ince cilt tonları ile hakim olan farklı bir renk paleti kullanıyor. Bu renk kullanımı sadece estetik çekicilik için değil, aynı zamanda daha derin bir duygusal yankı yaratmak için; izleyiciyi karakterin psikolojisine sürüklüyor. Resme baktıkça, inkâr edilemez bir bağ hissi doğuyor; Van Gogh'un insan duygularının özünü yakalama yeteneği hissediliyor. Tarihsel olarak, bu eser, 19. yüzyılın sonlarındaki sosyal bağlamı yansıtıyor; Van Gogh gibi sanatçılar, sanatlarında modern yaşam ve kişisel çatışmalarla boğuşuyordu. İnsan kimliği ve duygunun keşfindeki portre sanatının kalıcı öneminin bir kanıtıdır.