W tym portrecie figura emanuje uczuciem spokojnej introspekcji. Jasnozielone tło kontrastuje żywo z ciemnymi ubraniami postaci. Pędzle Van Gogha są dynamiczne, ale celowe, tworząc teksturowaną powierzchnię, która zaprasza widza do bliskiego zbliżenia. Kapelusz osłania nieco głowę mężczyzny, rzucając lekki cień na jego zamyśloną twarz; widok z boku mówi wiele o jego charakterze — mieszankę introspekcji i dystansu.

Artysta posługuje się charakterystyczną paletą kolorów zdominowaną przez głębokie zielenie, błękity i subtelne odcienie skóry. To użycie koloru nie jest jedynie estetyczną przyjemnością, lecz wywołuje głębszą emocjonalną rezonans, przenosząc widza w psychologię postaci. Po przyjrzeniu się obrazowi, odczuwa się niezaprzeczalne połączenie — zdolność Van Gogha do uchwycenia istoty ludzkich emocji jest odczuwalna. Historycznie, to dzieło odzwierciedla kontekst społeczny końca XIX wieku, w którym artyści tacy jak Van Gogh zmagali się z nowoczesnym życiem i osobistymi konfliktami w swojej sztuce. Jest to świadectwo trwałego znaczenia portretu w badaniu ludzkiej tożsamości i emocji.