In dit portret straalt de figuur een gevoel van rustige introspectie uit. De lichtgroene achtergrond vormt een levendig contrast met de donkere kleding van het onderwerp. Van Gogh's penseelstreken zijn dynamisch maar doelbewust, waardoor een textuur ontstaat die de kijker uitnodigt om dichterbij te komen. De hoed ligt laag op het hoofd van de man en werpt een lichte schaduw over zijn nadenkende gezichtsuitdrukking; het zijaanzicht zegt veel over zijn karakter - een mengeling van introspectie en afstandelijkheid.

De kunstenaar gebruikt een unieke kleurenpalet die wordt gedomineerd door diep groen, blauw en subtiele huidskleuren. Dit gebruik van kleur is niet alleen voor esthetische aantrekkingskracht, maar roept een diepere emotionele resonantie op die de kijker in de psychologie van het karakter trekt. Terwijl men naar het schilderij kijkt, is er een onmiskenbaar gevoel van verbondenheid - Van Gogh's vermogen om de essentie van menselijke emotie vast te leggen is voelbaar. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de sociale context van het einde van de 19e eeuw, waar kunstenaars zoals Van Gogh vochten met modern leven en persoonlijke conflicten in hun kunst. Dit is een getuigenis van het blijvende belang van portretkunst in de verkenning van menselijke identiteit en emotie.