In deze fascinerende stilleven trekken de delicate tegenstellingen van texturen en vormen onmiddellijk de aandacht van de kijker. Een bleke groene gipsafgietsel staat elegant tegen een zacht geschilderde achtergrond van groen en blauw, met een rustige eenvoud. Het straalt een bepaalde aanwezigheid uit; midden in een vredig landschap van gedrapeerde stof lijkt het bijna menselijk. Onder de torso ligt een opgevouwen witte stof die zachtjes lijkt te golven, en de aandacht vestigt op de pagina's van twee gepresenteerde romans—het rijke geel van ‘L’Assommoir’ en het zachte blauw van ‘Bel-Ami’. Deze boeken zijn meer dan zomaar titels; ze zijn een brug naar verhalen—uitnodigend, fluisterend geheimen door hun levendige omslagen, maar ze liggen stil, alsof ze bestaan in een moment dat in de tijd hangt.

De kleurenpalet dat Van Gogh koos—weelderige groenen, zachte blauwen, en de warme tinten van de boeken—creërt een wereld die zich levend voelt, maar ook rustig. Elke kleur speelt een rol, van het bijna etherische wit van de gedrapeerde stof tot de verse groene bladeren die met liefde uit de tuin lijken te zijn gekozen. De emotionele impact is diep; in deze compositie zien we niet alleen een stilleven, maar ook een reflectie op het leven zelf—de kwetsbaarheid, schoonheid, en diepte ervan. Het werk komt voort uit een moment in 1887, waarbij het van Gogh's verkenning van alledaagse voorwerpen vastlegt, terwijl het subtiel verwijst naar diepere thema's van bestaan. Deze vertrouwde objecten van keuken en literatuur zijn op het canvas uitgelijnd, maar dansen samen in een harmonie die de diepe verbinding van de kunstenaar met zijn onderwerp en de wereld om hem heen symboliseert.