Bu büyüleyici natürmortta, izleyicinin gözleri hemen dokular ve formlar arasındaki ince karşıtlığa çekiliyor. Solgun yeşil bir alçı torso, yumuşak bir şekilde tasvir edilmiş yeşil ve mavi arka plana karşı zarif bir şekilde yükseliyor, huzurlu bir sadeliğin havasını yayıyor. Belli bir varlık yayıyor; güveyvet üzerine yerleşmiş bir insan gibi. Torso’nun altında, hafif hareket ediyormuş gibi görünen katlanmış bir beyaz örtü var, bu da iki romanın sayfalarına dikkati çekiyor-‘L’Assommoir’ın zengin sarısı ve ‘Bel-Ami’nin nazik mavisi. Bu kitaplar, yalnızca başlıklardan öte; hikâyelere bir köprü görevi görüyorlar- canlı kapakları arasında fısıldayarak, gizemleri yankılayarak, fakat duruyorlar, sanki zamanın içinde askıda kalmışlar gibi.

Van Gogh’un seçtiği renk paleti—coşkulu yeşiller, yumuşak maviler ve kitapların sıcak tonları—canlı ama sakin bir dünya yaratıyor. Her renk kendi rolünü oynuyor, etrafa taşan beyaz örtüden, bahçeden sevgiyle seçilmiş taze yeşil yapraklara kadar her biri kendine özgün bir hikaye anlatıyor. Duygusal etkisi derin; bu kompozisyonda yalnızca bir natürmort değil, hayatın kendisini yansıtan bir düşünce görüyoruz- onun kırılganlığı, güzelliği ve derinliği. Eser, 1887 yılında bir andan doğarak, Van Gogh'un gündelik nesneler üzerindeki keşfini kapsıyor ve varoluşun daha derin temalarını nazikçe ima ediyor. Bu tanıdık mutfak eşyası ve edebiyat nesneleri tuvalde sıralanıyor ama birlikte dans eden bir ahenk içinde hayat buluyor, sanatçının konusuna ve çevresindeki dünyaya derin bir bağlılık temsil ediyor.