Sahne, işçilerin kum sandallarını boşaltmak için uğraştığı canlı bir tablo ile açılıyor. Fırça darbelerinin dokusal kalitesi figürlere hayat veriyor; her biri, yanında parlayan yeşil su kütlesinin arka planında sorumluluklarına odaklanmış. Dalgaların teknelere nazikçe çarpışını ve malzemelerin dikkatlice taşınırken çıkardığı hışırtıyı neredeyse duyabiliyorsunuz. Zarif kıvrımlara ve sağlam ama biraz aşınmış bir görünüm taşıyan tekneler, suda geçirilen sayısız günü anlatıyor; neredeyse kendi başlarına karakterler gibi. Fransa bayrağının kırmızı, beyaz ve mavi renkleri rüzgarda dalgalanıyor ve tüm kompozisyona bir ulusal gurur duygusu katıyor.

Renk paletini incelediğinizde—zengin ama aynı zamanda ölçülü—bir gerginlik hissediyorsunuz; derin toprak tonları ile suyun serin sakinliği arasında. Van Gogh'un renk kullanımı neredeyse müzikal geliyor, her ton, çalışma ve yaşamın karmaşık bir melodisinde bir nota çalıyor. Bu an, geçici bir uyumu yakalıyor; bu adamların zahmetli çalışmaları, etraflarındaki toplumun ritmine entegre edilmiştir. Tarihsel olarak, bu resim Fransa'daki sanayi sonrası hayata dair bir anlık görüntüdür; burada iş hem talep edilir hem de saygı görür. Bu parça sadece görsel bir kayıt olmakla kalmayıp, aynı zamanda günlük işte bulunan onuru ve basit işlerin içindeki güzelliği gösteren bir tanıktır.