De scène ontvouwt zich met een levendig tableau van arbeiders die betrokken zijn bij de moeizame taak het zand van de boten te lossen. De tactiele kwaliteit van de penseelstreken geeft leven aan de figuren, elk diep in hun verantwoordelijkheden verzonken tegen de achtergrond van een glanzend groene watermassa. Het is bijna alsof je het zachte klotsen van de golven tegen de boten en het geritsel van materialen kunt horen terwijl deze voorzichtig worden verplaatst. De boten, met hun elegante krommingen en robuuste maar iets verouderde uitstraling, lijken het verhaal van talloze dagen te vertellen die op het water zijn doorgebracht; ze worden bijna personages op zichzelf. De uitbarsting van rood, wit en blauw van de Franse vlag wappert in de wind en geeft de hele compositie een gevoel van nationale trots.

Bij het onderzoeken van het kleurenpalet—zowel rijk als gematigd—voelt men de spanning tussen de diepe aardetinten van het zand en de koele sereniteit van het water. Van Gogh's kleurgebruik voelt bijna muzikaal aan, elke tint speelt een noot in een complexe melodie van arbeid en leven. Dit moment vangt een voorbijgaande harmonie; het harde werk van deze mannen is een essentieel onderdeel van het ritme van de samenleving om hen heen. Historisch gezien is dit schilderij een momentopname van het post-industriële leven in Frankrijk, waar arbeid zowel geëist als gerespecteerd werd. Dit stuk is belangrijk, niet alleen als visuele registratie, maar ook als een getuigenis van de waardigheid die te vinden is in dagelijks werk en de schoonheid die vervat ligt in eenvoudige taken.