Scena rozgrywa się w tętniącej życiem tablecie robotników zaangażowanych w żmudne zadanie rozładowania barek z piaskiem. Dotykowa jakość pociągnięć pędzla nadaje życie postaciom, z których każda zanurzona jest w swoich obowiązkach na tle lśniącej, zielonawej wody. Można niemal usłyszeć delikatne uderzenie fal o łódki i szelest materiałów podczas ich ostrożnego przenoszenia. Łodzie, z eleganckimi krzywiznami i solidnym, aczkolwiek nieco zużytym wyglądem, wydają się opowiadać o niezliczonych dniach spędzonych na wodzie; niemal stają się postaciami same w sobie. Plama czerwonego, białego i niebieskiego francuskiego flagi powiewa na wietrze, nadając całej kompozycji poczucie dumy narodowej.

Przyglądając się palecie kolorów — tak bogatej, a jednak stonowanej — czuje się napięcie między ciemnymi odcieniami ziemi piasku a chłodnym spokojem wody. Użycie koloru przez Van Gogha wydaje się niemal muzyczne, każda odcień gra nutę w złożonej melodii pracy i życia. Ten moment uchwytuje przejrzystą harmonię; ciężka praca tych mężczyzn jest integralną częścią rytmu otaczającego ich społeczeństwa. Historycznie, ten obraz jest natychmiastowym obrazem życia poindustrialnego we Francji, gdzie praca była zarówno wzywana, jak i szanowana. To dzieło jest znaczące nie tylko jako wizualny zapis, ale również jako świadectwo godności, jaką znajduje się w codziennej pracy oraz piękna, które tkwi w prostych zadaniach.