Η σκηνή αποτυπώνεται σε έναν ζωντανό πίνακα με εργαζόμενους που συμμετέχουν στην επίπονη εργασία της εκφόρτωσης σκαφών άμμου. Η υφή του πινέλου δίνει ζωή στις φιγούρες, η καθεμία απορροφημένη στις ευθύνες τους σε μια φόντο από μια λαμπερή πράσινη επιφάνεια. Είναι σαν να μπορείτε σχεδόν να ακούσετε το ήπιο κύμα των κυμάτων να χτυπά τις βάρκες και το θρόισμα των υλικών καθώς μεταφέρονται προσεκτικά. Οι βάρκες, με τους κομψούς τους καμπυλωτούς σχηματισμούς και την στιβαρή αλλά κάπως φθαρμένη εμφάνιση, φαίνεται να διηγούνται αμέτρητες μέρες που πέρασαν στο νερό. Σχεδόν γίνονται χαρακτήρες από μόνες τους. Η λάμψη του κόκκινου, του λευκού και του μπλε της γαλλικής σημαίας που κυματίζει στον αέρα, προσδίδει σε ολόκληρη τη σύνθεση μια αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας.

Εξετάζοντας την παλέτα των χρωμάτων—τόσο πλούσια όσο και μετρημένη—νιώθει κανείς την ένταση ανάμεσα στους βαθιούς γήινους τόνους της άμμου και την δροσερή ηρεμία του νερού. Η χρήση των χρωμάτων από τον Βαν Γκογκ μοιάζει σχεδόν μουσική, κάθε τόνος παίζει μια νότα σε μια σύνθετη μελωδία από εργασία και ζωή. Αυτή η στιγμή συλλαμβάνει μια παροδική αρμονία; η σκληρή δουλειά αυτών των ανδρών είναι αναπόσπαστο μέρος του ρυθμού της κοινωνίας γύρω τους. Ιστορικά, αυτός ο πίνακας είναι μια στιγμιαία εικόνα της ζωής μετα-βιομηχανικά στη Γαλλία, όπου η εργασία απαιτούνταν και σεβόταν. Αυτό το έργο είναι σημαντικό όχι μόνο ως οπτική καταγραφή αλλά και ως μαρτυρία για την αξιοπρέπεια που βρίσκεται στην καθημερινή εργασία και την ομορφιά που περιέχεται στις απλές εργασίες.