Σε αυτό το συναρπαστικό αυτοπορτρέτο, η καλλιτέχνιδα απεικονίζει τον εαυτό της καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, κρατώντας μια λεπτομερώς αποτυπωμένη παλέτα ζωγράφου και πινέλα, εκφράζοντας τόσο την ευαλωτότητα όσο και την δημιουργική αποφασιστικότητα. Η σκηνή είναι ένας απλός, λιτός χώρος με δυσδιάκριτα κίτρινα τοιχώματα και μία οριζόντια μπλε γραμμή που αντιπαραβάλλει ήπια με το ζεστό ξύλινο πάτωμα. Δίπλα της, ένα καβαλέτο φέρει ένα επιβλητικό πορτρέτο του γιατρού Φάριλ, του οποίου το αυστηρό βλέμμα και η καθαρή ενδυμασία εισάγουν μια σοβαρή, αξιοπρεπή αντίθεση με την ήρεμη και στοχαστική έκφραση της καλλιτέχνιδας.

Η τεχνική είναι καθαρή και ακριβής, με καθαρές γραμμές που ορίζουν τις μορφές και προσεκτική προσοχή στις υφές — την απαλότητα του πορτρέτου, το αντανακλώμενο μέταλλο του αναπηρικού αμαξιδίου και τις πτυχώσεις του υφάσματος στην παραδοσιακή φορεσιά της. Η χρωματική παλέτα είναι συγκρατημένη αλλά ζεστή, ισορροπώντας τα ψυχρά μπλε και ουδέτερα τόνια με τους τόνους του δέρματος και το βάρος της μαύρης φούστας. Συναισθηματικά, το έργο εκπέμπει μια σιωπηλή ανθεκτικότητα και σύνθετη αφήγηση· αναγνωρίζει τον πόνο και τους περιορισμούς, αλλά αναδεικνύει την αξιοπρέπεια και την τέχνη πάνω απ’ όλα. Δημιουργημένο το 1951, το κομμάτι αυτό αντηχεί βαθιά στο ιστορικό του πλαίσιο, αντανακλώντας τον προσωπικό πόνο και τη σταθερή αφοσίωση στην τέχνη, αποτελώντας ουσιώδη μαρτυρία της διαχρονικής κληρονομιάς της καλλιτέχνιδας.