In dit indringende zelfportret portretteert de kunstenaar zichzelf zittend in een rolstoel, met een rijk gedetailleerd palet en penselen in haar handen, wat zowel kwetsbaarheid als creatieve vastberadenheid oproept. De setting is een eenvoudige, spartaans gemeubileerde kamer met gelig-grijze muren en een blauwe horizontale streep, die rustig contrasteert met de aardse houten vloer. Naast haar staat een ezel met een indrukwekkend, levensgroot portret van dokter Farill, wiens strenge blik en nette kleding een plechtig en waardig tegenwicht vormen voor de kalme en ingetogen expressie van de kunstenaar.

De artistieke techniek is schoon en nauwkeurig, met duidelijke lijnen die de vormen definiëren en een nauwgezette aandacht voor texturen — de gladheid van het portret, het reflecterende metaal van de rolstoel en de plooien van de stof in haar traditionele kleding. Het kleurenpalet is ingetogen maar warm, waarbij koele blauwtinten en neutrale kleuren in balans worden gebracht met huidtinten en het gewicht van de zwarte rok. Emotioneel resoneert het werk met stille veerkracht en een complexe verhaallijn; het erkent pijn en beperking, maar verheft waardigheid en ambacht boven alles. Geschapen in 1951, resoneert dit werk diep binnen zijn historische context, reflecteert persoonlijke pijn en een vaste toewijding aan kunst, en markeert een essentieel testament van de duurzame nalatenschap van de kunstenaar.