W tym poruszającym autoportrecie artystka ukazała siebie siedzącą na wózku inwalidzkim, trzymającą bogato szczegółową paletę i pędzle, co wywołuje jednocześnie poczucie kruchości i twórczej determinacji. Sceneria to skromny, ubogo umeblowany pokój z żółtawymi ścianami i niebieskim poziomym pasem, kontrastującym z ziemistym, drewnianym podłożem. Obok niej stoi sztaluga z imponującym portretem doktora Farilla, którego surowe spojrzenie i schludny strój wprowadzają poważny i godny kontrast do refleksyjnego, spokojnego wyrazu artystki.

Technika artystyczna jest czysta i precyzyjna, z wyraźnymi liniami definiującymi formy oraz staranną dbałością o faktury — gładkość portretu, lśniący metal wózka inwalidzkiego oraz fałdy materiału tradycyjnego stroju. Paleta barw jest oszczędna, lecz ciepła, równoważąc chłodne błękity i neutralne tony z kolorami skóry oraz ciężarem czarnej spódnicy. Emocjonalnie praca wibruje cichą odpornością i złożoną narracją; uznaje ból i ograniczenia, lecz wynosi godność i kunszt ponad wszystko. Stworzona w 1951 roku, ta praca głęboko rezonuje ze swoim kontekstem historycznym, odzwierciedlając osobiste cierpienie oraz niezłomne zaangażowanie w sztukę, będąc istotnym świadectwem trwałego dziedzictwa artystki.