Bu canlı kompozisyonda, izleyici hemen doğanın güzelliği için bir kap olarak işlev gören yüksek cam vazoya yöneliyor ve çerçeve içinde bir odak noktası oluşturuyor. Vazonun yumuşak kıvrımları, fırça darbelerinin keskinliğiyle tezat oluşturuyor; her bir darbe yaşam ve enerjiyle dolup taşıyor. Buket, cıvıl cıvıl çiçeklerle dolup taşarken, camın içinde mavi, kırmızı ve beyazın tonlarıyla dans ediyor ve uyumlu bir renk oyunu oluşturuyor. Van Gogh'un imza almak için kullandığı kalın boya tekniği, gözleri ve katmanları izlemeye davet ediyor; neredeyse kırılgan yaprakları ve zengin yaprakları hissedebiliyormuş gibi.

Arka planda yumuşak mavi tonlar kalabilmiş ve çiçeklerin parıltısını artıran bir eterik atmosfer yaratıyor. Bu parlak renk paleti yalnızca huzur duyguları uyandırmakla kalmıyor, aynı zamanda bir mesafe hissi de veriyor; sanatçının stüdyosundaki samimi bir ortamı ima ediyor. Burada kişisel bir bağlantı hissi var; sanki Van Gogh, güzelliğin geçici anını yakalamış, zaman içinde askıya almış gibi. Bu eser, doğanın zarafetinin zamansız bir hatırlatıcısı olarak görev görüyor, Van Gogh'un tutkulu gözünden kaydedilmiştir.