Bu muhteşem resim, krema beyazı güllerin bir bolluğuyla patlıyor; yaprakları, canlı, neredeyse mistik bir yeşil arka planda güzellikle aydınlatılmış. Vazoda, cazibeli bir yeşil tonunda sunulan güller, yağlı ve ifadelere yoğun fırça darbeleriyle neredeyse dokunabilir bir kalitede; izleyicileri çiçekleri uzanıp dokunmaya davet ediyor. Ona bakarken, doğanın güzelliğinin geleneksel doğa manzarasındaki soyut ama uyumlu hâliyle karşılaştığı bir dünyaya taşınıyorum. Her fırça darbesi Van Gogh'un duygusal enerjisi ile yankılanıyor; her yaprakta ve pette dökülen kalp ve ruhu hissedemiyorsunuz.

Kompozisyon çarpıcı, güller vazodan taşarak, bir neşe gibi tuvali hayat ve canlılıkla dolduruyor. Renklerin seçimi, öncelikle beyaz ve yeşil, bir tazeliği ifade ediyor; masa örtüsündeki yumuşak kahverengi tonlarıyla zıtlık oluşturuyor. Yaratıcılığın çabasını düşündüğümde kalbim hızlanıyor – Van Gogh kesinlikle çiçeklerin büyüsüne kapılmıştı, resmederken kaybolmuş olmalı. Bu, güzelliğin ne kadar geçici olabileceğini hatırlatıyor, her zaman yağda yakalanmış; hayatın geçici doğasının mükemmel bir yansıması, kırılganlık ve güçle harmanlanmış, zamana yayılan bir duygusal yankı yaratıyor. Bu parça Van Gogh'un dehasının özünü kapsıyor – renk, doku ve biçimin karmaşık etkileşimi, sıradan çiçekleri derin bir sevgi ve özlem ifadesine dönüştürüyor.