Bu canlı sahneyi izlerken, kendinizi anında Arles'ın güneşli meyve bahçelerine götürülmüş gibi hissediyorsunuz; hava, yaşamla zenginleşmiş gibi geliyor. Ön planda, çarpıcı mavi kabuklara sahip, yüksek, kıvrılmış ağaçlar tuvali doğanın koruyucuları gibi çerçeveliyor. Van Gogh'un etkileyici fırça darbeleriyle oluşturulan kıvrımlı formlar, izleyiciyi bu canlı manzarada kaybolmaya davet ediyor. Ağaçların arkasında, yemyeşil tarlalar ve çiçek açan bahçeler yeşil ve beyazların bir senfonisi şeklinde patlıyor; çiçekler sıcak bir esintinin nazik dokunuşuyla dans ediyor.

Gözleriniz ressamın tuvalinde daha derinlere kaydıkça, ufukta dağılmış güzel evler beliriyor; yumuşak sarı ve kırmızı tonlarda boyanmış, bu evler tarlaların soğuk tonlarına tezat oluşturuyor. Tek başına bir figür, çiçeklerin arasında çalışıyor gibi görünüyor, belki düşüncelere dalmış veya çevresini saran güzelliğin tadını çıkarıyor. Kompozisyon sizi cezbetti; her fırça darbesi Van Gogh'un doğaya duyduğu tutkulu kucaklamayla yankılanır.

Bu eserin duygusal etkisinin derinliği, sakin bir düşünce anını ima eder. Renk paleti, canlı yeşil ve çiçek beyazlarının karışımıyla zenginleştirilen mavi tonlarla doludur; ilkbaharın coşkusunu mükemmel bir şekilde kapsar. Bu resim, sanatçının kişisel kargaşa döneminde yapılmıştır ve onun dirençliliğinin ve kırsal güzelliğe olan değişmez hayranlığının bir kanıtıdır. Van Gogh'un renk ve biçim aracılığıyla derin duyguları aktarabilme yeteneği kalıcı bir iz bırakır ve insanlık durumu, güzellik ve doğa arasındaki hassas dengeyi düşünmemize davet eder.