Eser, yeşil ağaçlarla çevrili büyük bir kayalıklar grubunu içeren huzurlu bir orman sahnesini yakalıyor. Kayalar, dokulu yüzeyleriyle, sanki doğal olarak topraktan fışkırmış gibi görünüyor, neredeyse yüzyıllardır bu manzaranın bir parçasıymış gibi. Işık ve gölge oyunları, kayaların formlarını tanımlayarak, izleyicinin gözünü kompozisyonda çekici bir karşıtlık oluşturuyor; yosun ve toprak tonları, kayalarla doğal çevresi arasında samimi bir ilişkiyi öneriyor. Ormanın yumuşak, pastel tonları huzur veriyor ve insanı yeşil yapraklar arasında oturmaya ve yaprakların hışırtısını ve uzaktaki kuşların şarkılarını dinlemeye davet ediyor.

Richards'ın su rengindeki yıkama tekniklerinin kullanımı, esere nazik bir kalite kazandırarak, hem detayları hem de yumuşaklığı ön plana çıkartıyor. Yeşil, kahverengi ve gri tonları, güzel bir uyum içinde birleşerek doğanın sessiz ısrarını yansıtıyor. Bu eser aracılığıyla, manzaranın duygusal ağırlığını hissedebiliyoruz; insan müdahalesinden etkilenmeyen doğanın zaman dışılığını anlatıyor. 19. yüzyıl bağlamında, bu eser, Amerikan vahşi doğasına duyulan artan sevgiyle örtüşerek hayranlık ve saygı uyandırıyor — doğal dünyanın içinde bulunan ham güzelliğin bir kutlaması, izleyicinin altındaki toprakla yeniden bağlantı kurmasına olanak sağlıyor.