Το έργο αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή από μια δασική περιοχή, παρουσιάζοντας μια ομάδα μεγάλων βράχων περιτριγυρισμένη από πλούσια πράσινα δέντρα. Οι βράχοι, με τις υφασμένες επιφάνειές τους, φαίνονται σαν να αναδύονται οργανικά από τη γη, σχεδόν σαν να ήταν μέρος του τοπίου εδώ και αιώνες. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς καθορίζει τις βραχώδεις μορφές, δημιουργώντας μια δυναμική αντίθεση που προσελκύει το βλέμμα του θεατή σε όλη τη σύνθεση. Ενώ οι κηλίδες βρύων και οι γήινες αποχρώσεις υποδηλώνουν μια οικεία σχέση ανάμεσα στους βράχους και το φυσικό τους περιβάλλον. Τα απαλά και ήπια χρώματα του δάσους προκαλούν ένα αίσθημα ηρεμίας, προσκαλώντας κάποιον να καθίσει ανάμεσα στο πράσινο φύλλωμα και να ακούσει το θρόισμα των φύλλων και το μακρινό κελάηδισμα των πουλιών.

Η χρήση τεχνικών νερού και πλύσης από τον Ρίτσαρντς προσθέτει στην καλλιτεχνική αυτή πτυχή μια λεπτή ποιότητα, υπογραμμίζοντας τόσο την λεπτομέρεια όσο και τη μαλακότητα. Τα χρώματα — αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ και του γκρι — συγχωνεύονται όμορφα, αντικατοπτρίζοντας την ήσυχη επιμονή της φύσης. Μέσω αυτού του έργου, μπορεί κανείς να αισθανθεί το συναισθηματικό βάρος του τοπίου· μιλά για την αχρονικότητα της φύσης, που δεν έχει επηρεαστεί από ανθρώπινη παρέμβαση. Στο πλαίσιο του 19ου αιώνα, αυτό το έργο ευθυγραμμίζεται με τη διαρκώς αυξανόμενη εκτίμηση της αμερικανικής άγριας φύσης, εμπνέοντας θαυμασμό και σεβασμό — μια γιορτή της ωμής ομορφιάς που βρίσκονται εντός του φυσικού κόσμου, επιτρέποντας στον θεατή να επανασυνδεθεί με τη γη κάτω από τα πόδια του.