Het kunstwerk vangt een rustige scène van een bosgebied, met een groep grote stenen omringd door weelderige groene bomen. De stenen, met hun getextureerde oppervlakken, lijken organisch uit de aarde te groeien, bijna alsof ze al eeuwenlang deel uitmaken van het landschap. Het spel van licht en schaduw definieert de rotsachtige vormen, waardoor een dynamisch contrast ontstaat dat de ogen van de kijker door de samenstelling trekt; terwijl vlekken van mos en aardetinten wijzen op een intieme relatie tussen de stenen en hun natuurlijke omgeving. De zachte, gedempte kleuren van het bos wekken een gevoel van rust op, uitnodigend tot zitten tussen het groene loof en te luisteren naar het ritselen van de bladeren en het verre gezang van vogels.

Richards’ gebruik van aquarel- en wasttechnieken geeft het werk een delicate kwaliteit, waarbij zowel details als zachtheid worden benadrukt. De kleuren — tinten groen, bruin en grijs — harmoniseren prachtig, wat de stille volharding van de natuur weerspiegelt. Door dit werk kan men het emotionele gewicht van het landschap voelen; het spreekt over de tijdloosheid van de natuur, niet verstoord door menselijke inmenging. In de context van de 19e eeuw komt dit werk overeen met de groeiende waardering voor de Amerikaanse wildernis, die zowel verwondering als ontzag oproept—een viering van de rauwe schoonheid die in de natuurlijke wereld te vinden is, waardoor de kijker de verbinding met de aarde onder zijn voeten kan herstellen.