In dit evocatieve werk ontvouwt zich een scène waarbij vissersboten rusten op een gedempt kustlandschap, wat een gevoel van rust oproept dat slechts wordt onderbroken door het zachte klotsen van golven tegen de kust. De boten, weergegeven met spontane penseelstreken, tonen een rijke verscheidenheid aan kleuren — levendige rode en witte tinten contrasteren met de zachte grijstinten van de lucht. Monet's techniek van snel schilderen vangt de vluchtige kwaliteiten van licht en atmosfeer, waardoor kijkers bijna de frisse lucht kunnen voelen en het verre geroep van meeuwen kunnen horen. Het landschap, met zijn eenvoudige structuren en aardetinten, is een getuigenis van het dagelijks leven van vissers, maar encapsuleert ook een vluchtig moment dat zowel intiem als universeel aanvoelt.

De compositie leidt het oog harmonieus van de kustlijn naar de horizon, met de boten die de aandacht van de kijker vasthouden. Het rietgedekte huisje aan de rechterkant biedt een rustiek contrast met de vloeibaarheid van het water en de boten, waardoor de scène wordt verankerd. Monet's penseelwerk, gekenmerkt door losse en gelaagde toepassing, creëert een gevoel van beweging en leven; het lijkt wel alsof de boten leven, zachtjes schommelend op het ritme van de zee. De emotionele impact is diep — het nodigt uit tot contemplatie van zowel de schoonheid van de natuur als de eenvoud van menselijke inspanningen. Als onderdeel van een beweging die probeerde de werkelijkheid met emotionele diepgang te vangen, toont dit stuk de opmerkelijke vermogens van Monet om een alledaags uitzicht om te vormen tot een meeslepende ervaring, die de verbinding van de kunstenaar met de wereld om hem heen weerspiegelt.