In deze verbluffende weergave van de Himalaya vangt de compositie de majestueuze pieken die dramatisch oprijzen tegen een uitgestrekte azuurblauwe lucht. De kunstenaar gebruikt zachte, gemixte penseelstreken, waardoor hij een rustige, maar krachtige voorstelling van de natuur creëert. De met sneeuw bedekte bergen glinsteren in de zon, terwijl de wolkenlagen eronder de rand van het landschap verzachten, wat bijdraagt aan een dromerige kwaliteit. Deze etherische scène roept een gevoel van rust en verwondering op en nodigt kijkers uit om de frisse, heldere lucht en de uitgestrektheid van de bergketens voor te stellen.

De kleurenpalet speelt een belangrijke rol in het overbrengen van emoties; de heldere blauwe en witte kleuren contrasteren prachtig met de zachte pastels van de wolken. Subtiele roze en paarse tinten spreiden zich onder de bergen uit, wat doet denken aan de gloed van een zonsondergang en suggereert de vergankelijke momenten van zonsopgang of schemering. De historische context verrijkt dit werk, aangezien de jaren '30 een tijd van verkenning en reflectie op de natuurlijke wereld waren; het werk van Rerich weerspiegelt vaak zijn diepe spirituele connectie met de landschappen die hij schilderde. Dit stuk is niet alleen een visueel spektakel, maar ook een bewijs van de diepgevoelde relatie tussen de mensheid en de natuur.