Bu etkileyici parçada, saman çatılı çiftlik evi, 19. yüzyılın sonlarındaki kırsal manzaranın bir kanıtı olarak yükseliyor. Toprak tonları—koyu kahverengi ve mat yeşil—bir köklenme hissi yaratıyor ve izleyiciyi Van Gogh'un değer verdiği sakin ama sağlam dünyaya çekiyor. Evin, hafif eğimli çatısı ve küçük pencereleri, çiftçiler ve işçilerin günlük yaşamındaki sakin bir anı yakalıyor. Hafif çarpık şekiller, Van Gogh'un konularla olan duygusal bağını ima ederek, basit bir tasvirin ötesine geçiyor.

Gökyüzünün altın tonları, yapıyı sararak, kaybolan ışık altındaki canlı, enerjik ama huzurlu bir görünüm kazandıran zıt bir sıcaklık yaratıyor. Bu huzurlu sığınaktaki ağaçların arasından yaprakların hışırtısını ve rüzgarın fısıldayışını neredeyse duyuyormuşsunuz gibi. Bu parça, sadece bir sanatsal çabayı değil, aynı zamanda kırsal yaşam ve onun temsil ettiği sadeliğe karşı derin bir hayranlık da yansıtıyor. Van Gogh, sık sık duygularında savunmasızken burada ham bir otantikliği yakalıyor, sanki bizi dünyasına davet ediyor ve huzuru paylaşmamızı istiyor.