Bu eser izleyiciyi, geç bir öğleden sonra ışığını öneren altın ışıkla dolu yeşil ağaçların etrafında dolanan bir bahçe manzarasına davet ediyor. Ressamın nazik fırça darbeleri, yapraklara hayat vererek hareket ve canlılık yaratıyor, doğanın güzelliğini hafif ama derin bir şekilde vurguluyor. Sakin bir gölet, yukarıdaki gökyüzünün parçalarını yansıtarak derinlik katıyor ve izleyicinin gözünü yumuşak, neredeyse rüya gibi bir duruma çekiyor.

Bu huzurlu atmosferin ortasında, heykel bitkilerin senfonisi arasında görünüyor; doğanın kolları arasındaki insan varlığını fısıldıyor. Yumuşak pastel renk paleti manzarayı zenginleştiriyor; soluk yeşiller, yumuşak sarılar ve nazik maviler iç içe geçerek nostalji ve huzur duygularını uyandırıyor. Eser, izlenimciliğin ruhuyla yankılanıyor—zamansız görünen güzellik anlarını yakalıyor, resmedilmiş bir bahçede geçirilen keyifli günleri hatırlatıyor.