Omhuld in een diep rouw-sjaal, roept de figuur een intense emotionele reactie op; het gebruik van dikke, expressieve penseelstreken in groenen en zwarten creëert een aura van ernst. De sjaal omhult de vrouw, bijna alsof ze in haar verdriet wordt geborgen, en haar uitgestrekte handen—nerveus samengeknepen—verraden een gevoel van kwetsbaarheid. Van Gogh's kenmerkende techniek straalt hier; de lagen verf voegen een textuur toe die je bijna uitnodigt om haar verdriet aan te raken. De diepte van het kleurenpalet wijst op het gewicht van emoties, en trekt de kijker in een gedeelde ervaring van verlies. Een interessante spanning komt voort uit het verborgen gezicht—het doet je afvragen of deze anonimiteit verbonden is met universele thema's van rouw en wanhoop, waardoor zij zowel herkenbaar als afstandelijk wordt, bijna etherisch.