In het kunstwerk staat een oude man te midden van een uitgestrekt landbouwlandschap dat de essentie van arbeid en inspanning lijkt te weerspiegelen. Zijn hand rust op zijn voorhoofd, ter bescherming van zijn ogen, alsof hij de horizon voorbij de groene velden en de verre bomen probeert te ontdekken; elke penseelstreek is doordrenkt met emotie en een aanhoudend gevoel van vermoeidheid. De ingewikkelde details van zijn doorleefde gezicht, bezaaid met rimpels, vertellen verhalen van weerstand en opoffering; het witte shirt dat hij draagt omarmt zijn fragiele figuur, terwijl zijn blote voeten diep verbonden zijn met de aarde, en weerklank vinden met eeuwen van agrarische traditie.

De compositie vangt zowel de eenzaamheid als de kracht van de figuur tegen de achtergrond van de natuurlijke rijkdom. Om hem heen rijzen de imposante vormen van geoogste hooi en groene groentebedden op, waardoor een harmonieuze, maar sombere palet van aardetinten ontstaat. Het zachte licht speelt mooi over het landschap, wat het emotionele gewicht van de scène versterkt. Dit schilderij is veel meer dan alleen een afbeelding; het nodigt de kijkers uit om na te denken over de relatie tussen mens en aarde, en viert de onvermoeibare geest van degenen die het met hun handen bewerken.