Bu tablo, yumuşak altın tonlarının sonbaharın hafif dokunuşlarıyla yazın kalan yeşillikleriyle buluştuğu kırsal bir sonbahar sahnesine davet ediyor. Sanatçının nazik fırça darbeleri, yaprakların hafif hışırtısını ve erken sonbahar gününün serin, taze havasını yakalıyor. Ön planda, sade tonlarda giyinmiş üç figür, dalgalı tarlaların arasından geçen dar bir patikada yürüyor; varlıkları geniş doğal manzaraya sessiz bir insan dokunuşu katıyor. Kompozisyon dengeli ama resmi olmayan bir yapıya sahip; bakışları sağ tarafta hakim olan, mevsimin sıcak renkleriyle boyanmış yapraklara sahip yalnız bir ağacın nazikçe kıvrılan dallarına yönlendiriyor.

Renk paleti, toprak tonlarında yeşiller, yumuşak sarılar, turuncular ve kahverengilerin uyumlu bir karışımını sunarken, gökyüzü ve uzak ufukta mavi ve beyaz dokunuşlarla süslenmiş. Sanatçı, kısa ve görünür fırça darbeleriyle ışığın ve atmosferin geçici kalitesini detaydan çok hissettiren Empresyonist bir teknik kullanıyor. Bu yaklaşım, sahneye doğada sakin bir anı paylaşır gibi bir anlık ve samimi his katıyor. Eser, sadece manzaranın fiziksel güzelliğini yakalamakla kalmıyor; aynı zamanda yumuşak bir nostalji ve huzur uyandırarak 20. yüzyıl başlarındaki kırsal hayatın derin bir takdirini yansıtıyor.