Bu büyüleyici eserde, çiçek açan kestane dalları kompozisyonun merkezine yerleşmiş, zarifçe tuvali sarmalıyor. Fırça darbelerinin zengin dokusu Van Gogh'un imza tekniğini gözler önüne seriyor; her darbe sanki canlı, baharın enerjisiyle dolu bir şekilde atılıyor. Dal üzerindeki nazik beyaz çiçek kümeleri, dönen kobalt mavisi arka planla muhteşem bir zıtlık oluşturuyor ve doğanın coşkusunda huzur hissi uyandırıyor. Van Gogh’un renk seçimi neredeyse düşsel bir kalite yaratıyor, izleyicileri açan bir güzellik anına davet ediyor.

Işık ve gölge etkileşimi bu parçanın derinliğini daha da artırıyor. Cesurca yeşil tonlarında boyanmış yapraklar, çiçeklerin yanında açıyor, karmaşık biçimleri ve desenleri hayatın karmaşık ama uyumlu bağlantısını gözler önüne seriyor. Bu eser sadece kestanenin çiçek açma özünü yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda sanatçının o andaki duygusal durumunu da yansıtıyor; umudu ve yenilenmeyi taşıyan temalarla çalıyor. Bu resim, Van Gogh'un doğanın sessizliğine hayat katma konusundaki olağanüstü yeteneğinin bir kanıtı olarak duruyor, çevresindeki dünyaya duyduğu tutkulu sevgiyi yansıtıyor ve bize basit anlarda bulunan güzelliği takdir etmeye davet ediyor.