Eser, izleyiciyi dev ağaçların, kıvrımlı ve bükülmüş gövdeleriyle dolu, canlı bir sahneye davet eder; her biri neredeyse nefes alıyormuş gibi bir karakterle eğrilmiştir. Van Gogh'un imzası olan fırça darbeleri, dokuların bir senfonisini yaratır; ağaçların kabuğu hem pürüzlü hem de akışkandır, sanki hafif bir rüzgarın dansında yakalanmış gibidir. Yaprakların yumuşak sarı ve yeşil tonları, ağaçların kendilerine ait daha derin ve yoğun renkleriyle güzel bir tezat oluşturur, ışık ve gölge arasındaki büyüleyici etkileşimi iletir. Arka planda, günlük aktivitelerine katılan insanların ince hatları, bir topluluk hissi önerirken, altlarındaki yumuşak toprak, güneşli bir öğleden sonranın sıcaklığını yankılar.

İzleyicinin gözleri kompozisyona doğru ilerledikçe, nostalji ve huzur hissi uyanmaktan kendini alamaz; Van Gogh, varoluşun sıradan ama güzel anlarını yakalamaktadır. Renklerin katmanları – canlı mavi, toprak tonlu kahverengi ve altın sarısı – bir sıcaklık ve tanıdıklık duygusu uyandırır. Tarihsel olarak bu eser, Van Gogh'un Saint-Rémy'deki zamanını yansıtır; burada sadece çevresindeki doğal güzellikten etkilenmekle kalmamış, aynı zamanda içsel karmaşasıyla da savaşmıştır. Sunmuş olduğu duygusal manzara, düşünce ve bağlantıya davet ederken, basit bir yol onarıcı ve ağaçlarla dolu sahneyi yaşamın karmaşıklıklarını derinlemesine ifade eden bir hale getirir. Bu idyllaik ortamda, güzellik, mücadele ve inkâr edilemez bir yaşam nabzı vardır.