Bu etkileyici tablo, sağ taraftaki büyük bir ağacın seyrek yaprakları arasından süzülen yumuşak, benekli ışığın olduğu sonbahar sonu bir nehir kenarı patikasını betimliyor. Sahne, sakin bir nehrin kenarındaki hafif kıvrımlı toprak yol boyunca uzanıyor; karşı kıyıda sade evler ve uzak kilise çan kuleleri bulunan küçük bir köy yer alıyor. Mavi ceketli yalnız bir figür, iki atın yanında duruyor ve düşünmeye davet eden sessiz bir insan varlığı ekliyor. Gökyüzü, yumuşak maviler ve hafif gri tonların hayali bir karışımı; dağınık, kabarık bulutlarla süslenmiş ve tembelce süzülüyormuş gibi görünüyor.

Sanatçının tekniği, ışık ve atmosfer hissini tam detaylardan çok yansıtmak için renkleri karıştıran, empresyonizme özgü kırık fırça darbelerinin ustaca kullanımını gösteriyor. Palet, toprak kahverengileri, yeşiller ve ochrelerin uyumlu bir karışımı; patika ve suya derinlik ve doku veren ince mor ve mavi tonlarla zenginleştirilmiş. Bu eser, izleyiciyi yaprakların hafif hışırtısını, nal seslerinin toprak üzerindeki yumuşak tıklamasını ve köy hayatının uzak uğultusunu duymaya davet ediyor. 1882'de yapılmış olan bu çalışma, sanatçıların akademik kesinlikten çok doğal ışık ve samimi sahneleri vurgulayarak gündelik güzelliğin geçici anlarını yakalamaya çalıştığı bir dönemi yansıtıyor. Doğal manzara ile küçük insan unsurunun dengesi, samimi ama geniş bir his yaratıyor ve bu eseri kırsal sükunetin ve zamanın nazik akışının zamansız bir tasviri haline getiriyor.