Dit sfeervolle schilderij vangt een rustige rivierkade op een late herfstdag, waar het zachte, gespikkelde licht door het dunner wordende gebladerte van een grote boom aan de rechterkant valt. De scène ontvouwt zich langs een zacht kronkelend zandpad langs een kalme rivier, met een bescheiden dorpje van pittoreske huisjes en verre kerkspitsen aan de overkant. Een eenzame figuur in een blauwe jas staat bij twee paarden, wat een stille menselijke aanwezigheid toevoegt die uitnodigt tot reflectie. De lucht erboven is een dromerige mix van zachte blauwtinten en gedempte grijzen, bezaaid met pluizige, verspreide wolken die loom lijken te drijven.

De techniek van de kunstenaar toont een meesterlijk gebruik van gebroken penseelstreken, typerend voor het impressionisme, waarbij kleuren worden gemengd om het gevoel van licht en atmosfeer op te roepen in plaats van precieze details. Het kleurenpalet is een harmonieuze mix van aardse bruintinten, groen en oker, verrijkt met subtiele paarse en blauwe tinten die diepte en textuur geven aan het pad en het water. Dit werk nodigt de kijker uit om het zachte geritsel van bladeren, het zachte getrappel van hoeven op de grond en het verre gefluister van het dorpsleven te horen. Geschilderd in 1882, weerspiegelt het een periode waarin kunstenaars probeerden vluchtige momenten van alledaagse schoonheid vast te leggen, waarbij ze natuurlijk licht en spontane scènes benadrukten boven academische precisie. De balans in de compositie tussen het natuurlijke landschap en het kleine menselijke element creëert een intiem maar ook uitgestrekt gevoel, waardoor het een tijdloze weergave is van landelijke sereniteit en de zachte stroom van de tijd.