Het werk vangen een etherische rust; de zachte krommingen van het met sneeuw bedekte landschap strekken zich uit als fluisteringen over het doek. Bij de eerste aanblik kan het scenario een gevoel van kalmte oproepen, maar er ligt een overweldigende schoonheid onder het oppervlak. Een licht schitterende berg rijst op de achtergrond, waarvan de top wordt gekust door de delicate tinten van de dageraad—een warme blos tegen de rustige palette van ijzige blauwen en indigo. De etherische interactie van kleuren betoverd, bijna alsof de schilderij ademhaalt met de zachte stroom van de tijd zelf.

De minimalistische compositie, met slechts een paar bescheiden nederzettingen genesteld in de sneeuw, brengt ons naar een afgelegen en serene hoek van de wereld. De stille vormen van de structuren versmelten moeiteloos met het landschap, wat wijst op een diepe verbinding tussen natuur en menselijke bewoning. Het werk vangt niet alleen een fysieke ruimte, maar ook een moment van diepe stilte, wat ons aanzet tot reflectie over de schoonheid en eenzaamheid die gevonden wordt in de hoge hoogtes van Tibet. Roerich nodigt ons uit om stille observatoren te worden, ons te engageren met de verdwijnende dag in een landschap dat tegelijkertijd tijdloos en intiem is.