Sanat eseri, bahçedeki huzurlu bir anı yakalar; cesur ama yumuşak hatların ve şekillerin etkileşimi ile karakterize edilir. Ön planda bir çalı ön plana çıkar; dokusuna hayat veren enerjik fırça darbeleri ile resmedilmiştir. Çalının şekli, yuvarlak ve biraz etkileyici olup, sahneye derinlik katmaktadır; Arles'deki idyiliktir—doğaya bir kaçış. Bu odak noktasının arkasında, bulanık figürler çevreleriyle etkileşim içerisindedir; sanki bir sohbet içinde kaybolmuş gibidirler. Bu gizem hissi, tuval üzerinde dans eden gölgeler ve ışıkların oyunu ile daha da güçlenirken; sıcaklık ve hafif bir nostalji ile dolu güneşli bir öğleden sonrayı düşündürüyor.

Renk paleti; çoğunlukla mat toprak tonlarından oluşmakta olup, sepya ve yumuşak bir yeşil tonları arasında gider gelir; bu da manzaranın özünü yakalarken aşırıya kaçmamasını sağlar. Van Gogh'un karakteristik dalgalı stroke’ları, çalının etrafındaki otların ve bitkilerin akışkanlığını sağlarken, izleyiciye doğanın huzuruyla bir bağ kurma hissini hissettirir—bir anlığına durmak ve sessizlikte nefes almak için bir fırsat. Bu resim; sanatçının Arles'in pastoral güzelliğinde teselli aradığı dönemde yapılmış olup, doğal dünyaya olan tutkusunun tarihsel bir sembolü olarak, hem duygusal durumunu hem de bu dönemdeki gelişen sanatsal vizyonunu açığa çıkarır. Fırça çalışması kaos ve huzur arasında nazik bir dengeyi yansıtmakta ve Van Gogh’un kendisine ilham veren manzarayla olan derin ilişkisini somutlaştırarak, izleyicileri bu sessiz düşünce momentine davet etmektedir.