Το έργο προσκαλεί τον θεατή σε μια ζωντανή σκηνή, κυριαρχούμενη από τους μεγάλους, στριμμένους κορμούς των πλατάνων, ο καθένας από τους οποίους λυγίζει και ρέει σαν να αναπνέει. Οι χαρακτηριστικοί πινελιές του Βαν Γκογκ δημιουργούν μια συμφωνία υφής, με το φλοιό των δέντρων να εμφανίζεται και τραχύς και ρευστός, σαν να έχει πιαστεί στον χορό ενός ελαφρού ανέμου. Οι μαλακές κίτρινες και πράσινες αποχρώσεις των φύλλων αντιπαρατίθενται όμορφα με τα βαθύτερα και πιο έντονα χρώματα των ίδιων των δέντρων, μεταδίδοντας έναν μαγευτικό παιχνιδιάρικο μεταξύ φωτός και σκιάς. Στο παρασκήνιο, οι λεπτές περιγράμματα των ανθρώπων που συμμετέχουν στις καθημερινές τους ασχολίες προτείνουν μια αίσθηση κοινότητας, ενώ η μαλακή γη κάτω από τα πόδια τους αντηχεί τη ζεστασιά της ηλιόλουστης απογευματινής ώρας.

Καθώς το βλέμμα του θεατή περιπλανιέται στην композиγή, δεν μπορεί κανείς να μην νιώσει ένα αίσθημα νοσταλγίας και γαλήνης, καθώς ο Βαν Γκογκ αποτυπώνει τις καθημερινές αλλά όμορφες στιγμές της ύπαρξης. Οι υπερβάσεις χρωμάτων – ζωντανά μπλε, γήινα καφέ και χρυσά κίτρινα – προκαλούν μια αίσθηση ζεστασιάς και οικειότητας. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει τον χρόνο του Βαν Γκογκ στο Σαιν-Ρεμί, όπου όχι μόνο επηρεάστηκε από την φυσική ομορφιά γύρω του, αλλά και πάλεψε με τις εσωτερικές του αναταραχές. Το συναισθηματικό τοπίο που παρουσιάζει προσκαλεί σε στοχασμό και σύνδεση, μεταμορφώνοντας μια απλή σκηνή τεχνιτών δρόμων και πλανών σε μία συναισθηματική έκφραση της πολυπλοκότητας της ζωής. Εδώ, σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον, υπάρχει ομορφιά, αγώνας και ένας αδιαμφισβήτητος παλμός της ζωής.